Kibera in het diepe

Ze waren zwart, nu niet meer, hun zolen zijn nu al besmet door bacterien van het vuilnis waar ze doorheen hebben gebanjerd. Mijn schoenen waren zwart, nu niet meer.

Vanaf het hostel in Kibera zijn ze een busje ingestapt met alle anderen. Groen, wit, rood en zwart, van sporter tot instapper. mijn schoenen zijn nog zwart We stapten uit, zo'n 5 km van het hostel vandaan waar een aantal handversierde slippers zaten te pronken met hun mooie kralen die de vrouwen in het huis in elkaar zaten te knopen en weven. Die hebben het voor elkaar, net als die sieraden die al internationaal gereisd hebben en nu een fijn baasje in Nederland hebben gevonden. Woensdag mogen mijn schoenen wat langer blijven dan vandaag. We lopen verder over een zanderig weggetje waar we flink afkeurend worden aangestaard door mannen. net als de rest van de blanke toeristen trouwens. Niet wetend en gespannen loop ik naar mijn schoenen kijkend verder met de groep en Abdul, de oprichter van veel scholen in Kibera, het dorp in. Mijn schoenen zijn nog zwart. Na 100 meter zien we de eerste kindjes die ons al van ver af aan zien komen. Ze rennen op ons op af en schreeuwen met zijn allen door elkaar heen als een soort kanonkoor: HawwaYoe (how are you). Ik voel ook ineens overal van die miniscule handjes overal. Het eerste afdrukje van een een kindersandaaltje was al te zien op mijn toch nog zwarte schoenen. We liepen bergafwaarts, letterlijk en figuurlijk, zelfs in de armoede zijn er nog standen van status, je raad het al, helemaal beneden waar al het vuil heenspoelt is het aller armste deel van Kibera. De wegen werden smaller en hobbeliger, grote stenen midden in een steegje, mijn schoenen hebben genoeg sprongetjes moeten maken over kleine vuilnisbuiltjes en stromend water waarvan ik niet wil weten waar het vandaan komt. Linksaf, rechtsaf, het zag er allemaal hetzelfde uit, smalle steegjes, kleine sloppenhuisjes, vrouwen met te weinig slaap die voor zich uit zitten te staren naar hun kinderen die op een vuilnisbuilt staan met een oud colablikje in hun handen, wat zou erin zitten?! Een paar doolhofhoekjes verder ligt er zomaar een dooie kip midden op het pad te vergaan, zelfs mijn schoenen waren spontaan wat waziger geworden, maar het afdrukje zie ik nog steeds. Langs een treinspoor die allang uitgestorven leek te zijn, maar toch gebruikt word liepen we langs een soort braderie en het spoor was de weg, ik heb zelfs een man in pak gezien, wat een groot contrast met waar hij staat. het hoekje om liepen we een steegje in waar we gelijk al in het steegje van een school stonden, er ging een deur open en daar zagen we wel 15 kindjes in een minilokaaltje van klei een golfplaten zitten, zingend: welcome welcome, happy to see, happy to seeeee, wat een welkomst. We gaan weer verder en na een tijdje komen we aan bij de school waar we maandag onze eerste workshops gaan geven. Ik voelde de donkere oogjes als een soort lazer in mijn rug staren, ik voelde me net een aap in een dierentuin, heel bijzonder, gelukkig waren ze alleen maar heel erg benieuwd wie we waren en wat we komen doen. Eerst gingen we even lunchen, volgens mij hebben we met 15 man in een ruimte van 4 bij 4 gezeten. ik kreeg rijst met spinazie, het smaakte me verbazingwekkend goed, de rest had een pannenkoek ipv rijst. een leuke ervaring. Terug naar de school! wachtend stonden we op het pleintje waar de meiden net hun pauze hadden afgerond. Ik voelde opeens een hand van iemand in de mijne schuiven, een 16 jarige jongen die mij de weg ging wijzen naar de basisschool even verderop. Gelukkig werd de rest van de groep ook opgenomen in de groep achter mij. Na een gezellig gesprek met Cedric, de jongeman van 16 die vertelde dat hij morgen een heel belangrijk examen heeft, kwamen we aan op nog een schooltje met 5 klaslokaaltjes. Hier hebben we de rapportuitreiking mee mogen maken. Alle kinderen in 1 klaslokaal, volgens mij heb ik wel 100 high fives uitgedeeld, hawwayoee hawwayooe hawaayyoeee! Mijn hart smolt. Je snapt natuurlijk wel dat schoenen niet meer zwart zijn nu, ligt beige, met wel honderd afdrukjes van alle kindjes die het liefst in je nek springen, lieve acrobaatjes. Na een halfuurtje toeschouwer te zijn geweest werd er een soort gangetje met kindjes voor ons gemaakt, bye byee, byee bye. Als een soort mierenzwerm werd je haast naar buiten geleid waar iedereen je hand vast wou pakken, in grote kringen terug naar de eerste school, hand in hand, ik voelde me heel bijzonder. Bij de school hebben we nog even een het programma doorgenomen en toen zijn we via een supermarkt weer terug naar het hostel gebracht. Zwart, leeg, uitgeput doch gefacineerd ben ik net op bed geploft. Morgen weer een nieuwe dag!